! फ़ुलराणी !

.
जी काल दिसली मला
फ़ुलराणी ती कुणी होती
नुर तीचा वेगळा नशीला
तीची नजर जादुई होती

कोण ती.. कुठली ती
मज प्रश्न असे नव्हते
एक अजीब होती सलगी
वाटे स्वप्न सामोरी होते

नाजुक ती ऎसी जैसे
फ़ुलपाखरु फ़ुलांवरले
देउनी रंग घेउनी गंध
तीने हे आसमंत धुंदवीले

आवरु कसा मी मला
मनावरी जोर नव्हाता
बांधु कसा मी इच्छेला;
ओढीस त्या दोर नव्हता

ती अशी रुप लेऊन आली
चांदणीचे रुप घेउन आली
गंधभारल्या तुझ्या श्वासांना
रातराणीही हुंगुन आली

जरा बावरलो जरा गोंधळलो
कोण देखणे कसे कळावे ?
फ़ुलराणी ही की परी देखणी
की संदर ह्या बागेतील फ़ुले

वेडे मन वेडे तन
शब्दही वेडावले अता
ये पुन्हा तू फ़ुलुन ये
हे जिवन तुजसाठी अता

शोधु कसे ती कुठे हरवली
सांगावा माझा देईल का कुणी?
नाजुक नवेली ती अलबेली
गेली मज वेड लावूनी......


--
मंदार (साद मनाची)
०८-१२-२००९

भ्रष्ट (वाळीत टाकलेला)

मी शांत
तरी प्रशांत
मुख हासरे
उरी आकांत

मला वेदना
भंगली अर्चना
थांबला दिन
संपली आलापना

वेसेवरी एका
थांबलो पुन्हा
प्रवेश ना मिळाला
काय माझा गुन्हा

भ्रष्टीत मला
केले सांगा कुणी
माणुसास आज
माणुसकीची उणे

टाकाऊ मी परी
नव्हे शिळे अन्न
माणसा परीस तरी
माणुसकीस आसन्न

गावतल्या मंदीरात
मिळे माणुसकीचे न्यान
संपताच पोथी - पुराण
सर्व सर्व कोरडे पाषाण

बाटलेला जरी
मला अभिमान आहे
खोट्या पावीत्र्याची
मला कीव आहे


--
मंदार (साद मनाची)
०७-१२-२००९

कवीत्व

ऎसे नाही की देशी ह्या कवी नाही जन्मला
नुसताच नाही कालीदास येथे घालीब होता जन्मला

महाकाव्ये ही ह्या देशी कमी ना झाली कधी
पानांवर पाने नुसतीच ना भरली कधी

तीच आहे हॊस आम्हा व्हावया शायर कुणी
आरती प्रभुही आज आहे आज आहे संदीप कुणी

न तंत्र न मंत्र शिकलो इतकेच बस लिखते रहो
समजले इतुकेच अंती लिखते रहो लिखते रहो

माणसापरीस साधाच कवीस जो ह्या समजला
मानु आम्ही त्यालाच आहे मर्म काही समजला

जन्मला जो जो येथे तो कवी आहे जन्मला
काव्यसर ह्या देशी अनादीकाळापासुन रंगला


--
मंदार

ती रात्र सोडवुन जा

रंगली आहे तुझ्यात
ती रात्र सोडवुन जा
केसात माळलेला तो
तु मोगरा उतरवून जा

आर्तता तनात छेडलेली
तु सार्थकी लाऊन जा
गंध तुझीया श्वासातले
तु ओठात भारून जा

स्पंदणार्‍या काळजाचे
तु तराणे छेडुन जा
ती प्रेमात रंगणारी
तु गझल गाऊन जा

ओढ डोळा दाटलेली
झणी बरसत होती
तुझ्या माझ्या प्रीतीत
तु आज भिजून जा


--
मंदार हिंगणे
०२-११-२००९.

रातराणी ..

.
सरत्या मैफ़िलीत कशी नादली गाणी
न कळे पुन्हा कशी गायली रातराणी

घेउन क्षण आठवांचे पाउल निघता निघेना
पकडुन हात घट्ट आज थांबली रातराणी

जडावल्या मनीचे गंध मिळाले श्वासांना
अखेर ओठांशी माझ्या स्पर्शीली रातराणी

सांगणार कसे, तीस शब्दांचीही साथ नाही
आवेगातच मजला बिलगली रातराणी

समजाऊ कसे तीला काही केल्या कळेना
अबोल संभ्रमात मलुल पडली रातराणी

शेवटची भेट ही मना हेलावुन गेली
बहरलेल्या ह्रुतुतही ही सुकली रातराणी

दु:ख नसे कुणा की, स्वप्न मिलनाचे अधुरे
पाहुनी अश्रु माझे ती पहा रडली रातराणी



---
मंदार हिंगणे
(साद मनाची)
२८-१०-२००९

आणि जिवन जिंकत गेले

कोण बघतय कुणाची वाट ?
झाडाने बघीतली
फ़ळा फ़ुलांची वाट ?
फ़ळांनी चिमुकल्या रोपांची वाट?
अन जमीनीच्या गर्भातुन त्यांनी अंकुरण्याची वाट?
अश्या प्रत्येक वेळीस "जिवन" जिंकत आले ..

प्रेमास मिळाली सावली
प्रीयेच्या मस्ती भारल्या तारूण्यात.
तीच्या काळ्याभोर डोळ्यात ..
एका तान्हुल्याचे निष्पाप स्मित मिळाले..
आणि पुन्हा एकवार "जिवन" जिंकले..

उगवत्या सुर्याच्या पुन्हा मावळण्यात
चंद्राच्या चंचल विहरण्यात
रात्रीच्या अलवार तरंगात
आणि प्रात:काळच्या भुपालीच्या स्पंदनात
प्रत्येक वेळी "जिवन" जिंकले .

साधकाच्या विशुध्द साधनेत
तापसाच्या कठीण तपश्चरेत
मॊनीच्या अबोल अवस्थेत
नि:सीम भक्तिच्या शब्दातीत भक्तिमधे
प्रत्येक वेळी "जिवन" जिंकत गेले


---
मंदार

तुझ्यात मी

.

तीच मी
तुझ्यातली |
गंध भारल्या
श्वासतली |

मिट डोळे
पावशी मला |
उघडता डोळे
स्वप्नातली |

येथे तेथे
शोधीसी उगा |
मी तुझ्या सवे
सावलीतली |

तुझीच मी
संपली जरी |
उरेन मी
भासातली |

बघ वेड्या
ह्रुदयांतरी |
मी प्रवाह
रक्तातली |



--
मंदार(साद मनाची)
०९-१०-२००९.

महाभारत..कथा नाही सत्य आजचे

महाभारत
ही कथा नाही
एक आपलेच आणि
त्या हरएक युगाचे सत्य आहे
जेथे
बुरसटलेल्या सांस्क्रुतीक बेड्या,
डळमळलेला आशावाद,
मुल्यहिनता आणि भ्रष्ट समाजवाद
जिवनाचे मापदंड ठरतात..

जेव्हा ,
न्यायासाठी बंद असता ध्रितराष्र्टा चे डोळे
आणि जैसे ठेवली अनंते तैसेची राहाणे हा धर्म
जेथे,
आचार्य द्रोणाचार्‍यांचे कर्तव्य
पोट भरविण्यासाठी कोणापुढेही नतमस्तक होते

येथे तयार होते पार्श्वभुमी "महाभारताची"

जेथे
दुर्योधन आणि दु:शासन
हे खरे खलनायक नाहीच मुळी
ते तर फ़क्त बाहुले शकुनीच्या हातातले

जेथे,
कर्ण आणि एकलव्य
बळी ठरतात
एकाच व्यव्यस्थेचे
की जी गांधारी प्रमाणे
आपल्याच डोळ्यांनवर पट्टी बांधते

स्वताच्या अपमानाने डिचवलेली द्रौपदी
विसरून जाते की,
दुसर्‍यांच्या जाती आणि विकलांगतेवर
व्यंग करतांना
स्वत:च्याच संस्काराच्या उणीवा दिसतात..

आजही द्रौपदीला डावावर लावणारे
षंढ आजही समाजात वावरतात.

तर,
महाभारत
जी फ़क्त कथा नाही
सत्य आहे
कदाचीत
आपल्या ह्याच काळातले..नाही का?


--
मंदार

तुझा "होकार"

प्रेमास कधी नसते
शब्दांची परीभाषा
कळले तुझ्या नजरेतले
आनंद अन आशा

होकारास तुझीया
शब्दांचे बंध नव्हते
डोळ्यांनीच वाचले मी
डोळ्यातील भाव होते

कोरडे कसे व्हायचे
भाव हे नित्यगंधीत
माझ्या श्वासात आहे
तुझ्या श्वासाचे संगीत

शब्दातीत आहे
हा खेळ सारा
मिलनास आपल्या
साक्षी आसमंत सारा

ओठांवरला होकार जेव्हा
तुझ्या नजरेत दाटत होता
माझ्या ही डोळ्यात तेव्हा
अबोलपणाचा पाऊस होता

--
मंदार (साद मनाची)
०७-१०-२००९.

ते दाट धुकं

शांत.. निर्मळ.. संथ.. अलवार
तरी चहुकडे आपल अस्तित्व ठेउन असणारं
दुरवर पसरलेल्या निळ्या आकाशाखाली
तुझ्या मिठीची अनुभुती देणार....... ते दाट धूकं

त्याच धुक्यांच्या बाहुत गुरफ़टणारा मी
आणि माझ्या हातातली थरथरणारी लेखणी
काही लिहण्याच्या आधीच तीथे शब्द थांबत होते
असं का ? माहीत नाही, पण असे करवणारं...... ते दाट धुकं

एक वेगळेच स्वप्न तीथे आकार घेत असतं
अन त्याला स्पर्श करवा म्हणुन हात पुढे करतो
पण हातात येण्या आधीच तो आकार विरळ होत जातो
असाच पाठशिवणीचा खेळ खेळणार..... ते दाट धुकं

ते दाटलेले धुकं ... ते दाट धुकं



--
मंदार (साद मनाची)
०६-१०-२००९.

राधेय म्हणा वा कौंन्तेय

दैवजात दु:खे असते
दोश का कुणाचा
शुद्र म्हणवीती लोके
जरी पुत्र क्षत्रीयाचा

जसे भाग्य माझे
तैसाच भोग कन्हैयाचा
पुत्र देवकीचा आठवा
म्हणवीती कान्हा यशोदेचा

जन्मताच परीत्यक्त दोघे
आम्ही आमुचीया नशिबाने
फ़रक तो कोठे आला
का नच मजसी स्पर्श कुलत्वाचा

हिणवती लोके मजला,
जरी हेवा तयासी कुंडलाचा
कपटे याचक बनोनी आला
तो देव कोणत्या कुळाचा

माझे जिवन होते माझे
अभिमानी मी जरी पुत्र सुताचा
नको असले कुल क्षत्रीय
जयांचा आत्मा किल्मिषाचा

राधेय म्हणा वा कौंन्तेय
मझला, अंश मी तेजाचा
सुर्यपुत्र मी नसे सुतपुत्र
जरी मी शापीत दैवाचा


--
मंदार

एक आशा... तु पुन्हा भेटण्याची

.
तु कवीता आहेस माझी
शब्दात, अर्थात
अन ओळींमध्ये तुलाच बघतो मी
पण तु येतेस
आणि लगेच निघुन जातेस
अगदी एखाद्या चारोळी सारखी

अन मग मी बसतो.
तुझ्या आठवणी रंगवत.
तुझ्या थोड्याश्या अस्तित्वाने ही
भारवुन गेलेल्या पाना फ़ुलांवर कवीता करत ..

आणि वाट पहात राहतो की, पुन्हा कधीतरी
भाव डोळ्यातील उलगडतील
स्पर्शातून, गाण्यातून वा एखाद्या कवितेतून ।
ते तुझ्या अस्तित्वाचे पुरावे आहेत;

आणि मांडतोय हा प्रपंच निदान ह्या आशेवरून ।


--
मंदार (साद मनाची)
०३-१०-२००९

। आज ना उद्या ।

.
प्रेमात तु पडणार आज ना उद्या
माझी तु होणार आज ना उद्या

ओठ अबोल, अन हे डोळे बोलके
गालावर खळी येणार आज ना उद्या

घे सखये तु फ़ुलुन घे, रुतु सजले
प्रेम तराणे, रंगणार आज ना उद्या

लपवीलेस कितीक, तु भाव मनीचे
गुपीत हे, उलगडणार आज ना उद्या

तुझीच आस, मी थांबीन चातकापरी
जल देता मेघ, निववीणार आज ना उद्या

गुंफ़तो तुझेच रुप, शब्दात माझ्या
गीत माझे, तु गाणार आज ना उद्या

--
मंदार (साद मनाची)
२९-०९-२००९.

तीचा हाच "वेडेपणा"

वाट पाहत असतेस तु
नेहमीच्याच पारावर ...
जरा उशीरानेच पण मला येतांना बघुन
तु धावत येऊन मिठीत घेतेस..
चार अश्रु ढाळुन मोकळी होतेस..
धुवांधार पाऊस पडत असतो
छत्री असते.. पण तु ती उघडु देत नाहीस..
तुझी ओढणी च अर्धी अर्धी डोक्यावरुन घेतेस.
आणि बाहुला कवटाळुन..
आपण चालु लागतो..
... लोक हे सगळ पहात असतात.
जळतात मेले, पण नाव ठेवतात ..
म्हणतात
सोडली ह्यांनी लाज अन
चालवला काय हा वेडेपणा...
किव येते असल्या लोकांची
असल्या जळपट मेल्यांना कोण सांगणार?
की,

तीचा हाच "वेडेपणा" माझ्या जगण्याची ताकद आहे.

--
मंदार (साद मनाची)
२४-०९-२००९.

जाब

माझी कवीता फ़क्त तुझ्यासाठी
त्यातली ओळ न ओळ...
शब्द न शब्द फ़क्त तुझ्याचसाठी
त्या कवीतेचा अर्थ ..
फ़क्त तेवढा राहु दे मजपाशी..
तु तर जाशील निघुन ..
मान मुरडुन ... तुडवुन मला
त्यास हरकत नाही माझी
पण एक सांग मला..
जिने तीचे रक्त सांडलय तुझ्यासाठी ..
त्या लेखणीस मी काय जाब देऊ

त्या लेखणीस मी काय जाब देऊ

--
मंदार (साद मनाची)
२२-०९-२००९

एकांत

कधी कधी
एकांत माझा गुणगुणायला लागतो..
त्या पाण्यावर पसरणार्‍या रेषांसारखा
अलिप्त.. शांत.. तरीही,
सरोवराच्या गर्भातली खळबळ सांगणार्‍या तरंगासारखा..
तुझ्या आठवांचा एक खडा टाकला..
की लगेच त्याचे साद पूर्ण सरोवरभर पसरणार..
तरंग थांबताच ....एक शांतता..शून्यात नेणारी.

अन मग पुन्हा एकवार एक आठवण
त्या पाण्यात जाऊन पडणार ......
मनाच्या सरोवरात खळबळ करणारी. .
कुठेतरी थांबवायचा हा खेळ
म्हणून मग मी उठून चालू लागतो..
पाऊल थकल्यावर जरा बसतो निवांत..
नेमकी तिथेच कुडीतील इंद्रिये कुरकुरायला लागतात

कारण,
तोच तरूचा पार असतो..
तीच असते दिवेलागण..
सारी सारी तिचीच देतात आठवण
आणि ओरडून सांगत असतात..
आज पौर्णिंमा..
तरी तुझा चंद्र आभाळी नाही ...

--
मंदार (साद मनाची)
१७-०९-२००९.

थांब सखये, तू थांब अता (2)

वळून पाहशी, तू का जाता
थांब सखये, तू थांब अता

थांब प्रीये, ग थांब साजणी
तूझ्याचसाठी, ही गातो गाणी
साथ दे तूही, माझीया सादा - १

सांज ही बघ, येई फ़ूलोनी
नभी नक्षत्रे, येती उमलोनी
खूले ही मैफ़िल, तू जरा लाजता - २

तव तेजाची, न्यारी किमया
तूझीया रंगी, ही रंगे दूनीया
चांद ही लपला, ग तूला पाहता - ३

गौरवर्णी बाला, तू शोडष वर्षा
त्रूषार्त मी, सये तूझीया स्पर्शा
ही आस मनीची, नव्हे वासना - ४

बेधूंद जाहलो, मी तूला पाहूनी
मन बावरे हे, तूला समर्पूनी
स्विकारी वा फ़ेकावे, ते तूझ्या हाता - ५

नच विनोद हा, सत्य एक हेची
सये ह्रुदयी माझ्या, आहे एक तूची
जगणे तूजवीण, शक्य नसे अता - ६

--
मंदार (साद मनाची)
१०-०९-२००९

थांब सखये, तू थांब अता (Sad)

वळून पाहशी का तू जाता
थांब सखये, तू थांब अता

थांब प्रीये, थांब साजणी
ऎक एवढे गाणे माननी
मम आयूष्य तूझीया हाता - १

जिवनगाणे नयनी दाटले,
स्वप्न दिवाणे कसे भंगले
दैवे लिहीले वियोग माथा - २

नभी जमती चित्रे काळोखी
सागरासही मग येईन ओहटी
झणी थांबेल प्रूथवी फ़िरता - ३

सूख दूख्खे नित्य अकल्पित
मागणे एक सये तूला फ़क्त
राहू दे तव हात माझीया हाता - ४


--
मंदार (साद मनाची)
०८-०९-०९

विडंबन- दारूड्या मयवरा (मदीरापान ५)

सह्र्दय गदिमां ची माफ़ि मागून .... ।

मूळ गीत:
नको करुस वल्गना रावणा निशाचरा !
समूर्त रामकिर्ती मी न्यात हे सूरासूरा..

विडंबन :
नको करूस वल्गना दारूड्या मयवरा !
सर्व जगमान्य ती न्यात घे निशाचरा

झिंगण्यास योग्य ती परकाया प्रवेशता
घोट घे तू माणसा झणी फ़िरून एकदा
लाज राख दारूची चिंग तू जरी खरा

जिथे तिथे दिसे मला लोकमान्य जाम तो
स्वप्नी ये उशातळी मदमस्त धाम तो
कल्पनेत पूजीतो त्याच एक मय-करा

योग्य अनेकास ती, मानले तीच्या गूणा
परत जातो धूंद मी मयशाळेस एकदा
तरणे ज्यात डूंबूनी एक ही तीची अदा

घोट घेता अंतरी, उसळते ही दामीनी
भडकते आस ती उदरात ओतूनी
जा तरी पीत तू घेउनी तूझ्या करा

नयनबाणही कधी चूकेल घाव घालीता
क्षणही होश ना तूला दारू हीच प्राशीता
भूलवी तूला अशी जणू जादू की मंतरा

ठाकता तूझ्यापूढे छंदमूक्त जाम तो
ठेवणार होश ना असा मस्त बाण तो
तरल जामधूंद तू, विचार हा करी जरा

बघेन धूंदजाम मी बेवड्या तूझ्या मूखा
मूक्त पंख लाउनी उडसी तू सूखीसूखा
भारमूक्त होऊ दे एकवार अंतरा

--
मंदार
25-08-09

तूझ्या धूंद साथीत (मदिरापान-४)

प्याला वर प्याले
प्रीये असेच भरू दे
तूझ्या धूंद साथीत
रात्री अश्याच सरू दे

भरू रकाने रात्रीचे
एकांत निवांत ठरू दे
मैफ़िल ही प्रेमाची
अशी उत्तरोत्तर रंगू दे
तूझ्या धूंद साथीत
रात्री अश्याच सरू दे

एकच प्याला दोघांसाठी
धूंदी दारूची वाढू दे
राहू कसा अबोल मी
शराब शब्दांची भरू दे
तूझ्या धूंद साथीत
रात्री अश्याच सरू दे

-
मंदार हिंगणे (साद मनाची)
२२-०८-०९

शराबी इतकी शराब का पीतो (मदिरापान-३)

शराबी इतकी शराब का पीतो?
न थोडकी खूप सारी का पीतो?
उमजते पीणे असे न चांगले
मग ईतकी खरब का पीतो?

जखमाच अश्या मिळाल्या की
न पीले तर मेलो असतो
आधार प्यालाचा नसता
तर कधीच विखूरलो असतो

लपून ढाळले अश्रू कितीक
उघडपणे आज ते पीतो
शराबी इतकी शराब का पीतो?
न थोडकी खूप सारी का पीतो?

आता सूकले डोळ्यातील पाणी
आठवात वाहीली रक्तांची गाणी
अशी चूक ती काय माझी
नशिबात लिहली दैवाने विराणी

काहीसे आहे असे नक्किच
लपवीण्यास ते तो शराब पीतो..
शराबी इतकी शराब का पीतो?
न थोडकी खूप सारी का पीतो?

--
मंदार हिंगणे (साद मनाची)
२१-०८-०९

हो हो मी पीतो (मदिरापान-2)

प्यायला मी घाबरत नाही
बिनधास्त पीतो..
कूणी टवकारले डोळे..
तर लटपटत पीतो...

प्रेमीजनां समोर पीणे नको
हा तसा बेवड्यांचा स्थाइभाव
करून सवरून लपवीणे
हा तर निव्वळ अहंभाव

सूरक्षीततेच्या नावाने
मनात नूसती चलबीचल
दिसताच सामोरी बाटली
दिलात होते गडबड

असेल जर खरे हे तर
उगाच कशाला लाजायचे?
सूटलाच जर निश्चय
तर सरळ जाऊन प्यायचे..

स्पर्श होताच लाजळू
पान मिटूनी घेते
मावळतो रवीराजा
अन फ़ूल कोमेजते

लाजळूने लाजावे
फ़ूलाने कोमेजावे
ह्यास का दोस्तांनो
कूणी पाप म्हणावे?

पीणे हा बेवड्यांचा तर
चिरंतर स्वभाव...
बहाणा एक पूरे
मग नाही ठहराव..

पीणे नाही जिवनात
मग जगता कशाला
रस्ता ओलांडतांना
सिग्नल बघता कशाला?

जमेल तीतके प्यावे
उरलेच तर बाकीच्याना द्यावे
पीण्यासाठीच जन्म आपूला
उगा का प्यासे मरावे?

म्हणोत कूणी "बेवडा"
परी नाही चिडायचे
हो हो पीतो मी
असे छाती ठोकून सांगायचे...

--
मंदार (साद मनाची)
२१-०८-०९

मी झालो मदिरा (मदिरापान-१)

मी झालो मदीरा
प्याल्या पाल्यातून रंगण्यासाठी
संपवीते मी स्वताला
तूटल्या दिलास जगवीण्यासाठी

जग म्हणे मला खराब
अन म्हणती कवी शराब
एकवार ओठांशी सजवा;
झाल्या जखमा विसरण्यासाठी

आग असलेले कधी पाणी
कधी मी बनते रातराणी
कवींच्या कवीता मी
अन सावरते तूट्ल्या दिलाची कहाणी

प्रत्येल मूलखाची मी
अन लखो दिवाणे माझ्यापाठी
हरएक धर्माची जान
मी अन सजती मैफ़िली माझ्यासाठी

नका झिडकारू मला
उगा का करती बदनाम
निट बघा वेड्यांनो,
देव ही करती सोमरसपान

--
मंदार
२२-०८-०९

ग सये मनचली...

ग सये मनचली
तू गुलाबाची कळी
चोरूनी मन माझे
तू का दूर उभी

ग सये मनचली ....

गालावरची खंळी
मज काय बोली
सांग सये अता
लाजू नको मूली

ग सये मनचली ....

ओढणी तूझी ही
अस्से खेळ करी
वार्‍यावरी झूलतां
गं शततारा जाळी

ग सये मनचली ....

मस्तीत ही रात
किती जादूई बात
उमळला चंद्र आकाशी
एक चंद्र माझ्यापाशी

ग सये मनचली....

तू परी चांदण्याची
की माझ्या स्वपनांची
चोरूनी मन माझे
तू दूर का उभी

ग सये मनचली....

झूरून झूरून अशी
का निघून जाशी?
तू भाव अंतरीचे
आण तूझ्या ओठी

ग सये मनचली....

तूला बिलगे पाऊसही
का आग माझी व्हावी
सये दे जरा मिठी
सांधू जन्माच्या गाठी

ग सये मनचली....


--
मंदार हिंगणे
०६-०७-०९

: ओढणी :

.
एक सूंदर ओढ्णी
तीच्या अंगावर बूट्टेदार लडी
काय सांगू दोस्ता
तीव्या रंगा ढंगाची गोडी

तीचे सोनेरी काठ
मला छळण्याचा घाट
हळू हळू वार्यावरी उडे
जीव माझा धडधड करे

तीच्या अंगावरची रेघ
वाटे पावसाळी मेघ
खट्याळ तीरपा कटाक्ष
कशी ओळखावी मेख?

डोईवर तीच्या येता अशी
भासे चंद्राची आभा जशी
गोंडा तीचा मस्तीत झूले
वाटे मज काहीतरी बोले

तलमता स्पर्शात अशी
नाजूक सोनकळी जशी
घेताच चांदणीचे रूप
फ़िक्या मोत्यांच्या राशी

अता तर खुप झाली वेळ
आणि ओढणी करतेय खेळ
जीव होतोय ग वरखाली
जाणे कधी होईल ग मेळ

--
मंदार
01-07-09

दुर तरी माझी आठवण ठेव

कसे तुला सांगू एकांत तो कसा
त्या पानगळीला विचार विरह तो कसा।
उगाच फ़सवांचा आरोप का देतेस?
विचार तु काळालाही
तुझी आठवण न आली तो क्षण कसा!

आयुष्य अल्लड......म्हणून मी शांत आहे
असंख्य जखमांचे देणे....म्हणुन मी शांत आहे।
सांगावी म्हणतो जगाला कहाणी माझी;
येइल त्यात तुझे नाव..म्हणून मी शांत आहे।

शेवटी इतकचं म्हणेन की,

आठवांत राहीन ही ईच्छा ठेव;
नजरेपासून दूर पण मनात ठेव।
म्हणत नाही मी नेहमी साथ दे;
दुर तरी माझी आठवण ठेव

-
मंदार
29-04-09

ही रात्र चांदण्याची

नूरलो एकटा आताशा
माझा इतूकाही मी
मनास आज तूझसमीप
जेव्हा होतांना पाहीले मी

आनंदे सांगू कसे तूला
न गगनात मावलो मी
काळ्या तूझ्या डोळ्यात
जेव्हा मलाच पाहीले मी

उमगले भाव मनीचे
न सांगता तू मला ही
आरक्त तूझ्या गालावर
जेंव्हा खंळीस पाहीली मी

जादुई ह्या क्षणाची
किती वाट पाहीली मी
अवचीत रीते झाहलो,
जेव्हा मिठीत शिरलो मी

मनातल्या चकोरास
ओढ शुभ्र चांदण्याची
अशी एकदाच का येते
ही रात्र चांदण्याची

ही रात्र चांदण्याची

-
मंदार हिंगणे
१६-०६-०९

| हवीये तूझी साथ मला ।

खूप लांब आहे ही जिवनवाट
थोडी उसंत तूझपाशी हवीये मला
थोड दूरपर्यंतच का होइना
फ़क्त हवीये तूझी साथ मला ।

सारे आयूष्य नाही मागत
पण चार घटकाच मागतोय तूला;
त्या चार घटकांमधे जगण्यासाठी
हवीये तूझी साथ मला ।

धूंदीत आहे मी अन तू ही आहेस
मी तूझा नी तू माझी; हे क्षण दे मला;
अखेरचे एकदाच ह्या नशेत रमण्यासाठी
हवीये तूझी साथ मला ।

एका धूंद क्षणाची आहे भेट आपली
सोड उद्याची चिंता कशाला ?
फ़क्त अखेरचे ह्या वेळेत
हवीये तूझी साथ मला ।

अत्ता तर कूठे होतय कातरवेळ
चांदण्याही कूठे येत आहेत क्षितीजावर
फ़क्त शेवटचा चंद्र बघण्यात
हवीये तूझी साथ मला


--
मंदार हिंगणे
०४-०६-२००९.

मन वेड्यागत का होते?

.कसे सांगू की आज
मन वेड्यागत का होते?
जे म्हणावे आपलं
ते परकं का होते?

करी तू सहज इशारा
असा जाता जाता
ही तूझीच अदा,
मन माझे फ़िदा का होते ?

पहावे तूला एकटक
वाटे क्षण क्षण पहात राहावे
न दिसता तू क्वचीत,
मन बावरे का होते?

रंग सारे निसर्गाने
रूपात तूझ्या सजवीले होते
गंध, फ़ूले नी फ़ूलपाखरे
सांग तूझवरी रूसली का होते?

सजले दिवे तारंकांचे
उमळोन चंद्र ही आला
आसमंती मैफ़िलीत त्या
सूर तूलाच शोधत का होते?

चालतांना मी एकटाच
धूंद धूक्यातली वाट
मला नित्य वेढणारे
तूझेच भास का होते?

न शक्य अताशा
तूझवाचून जगणे माझे
अता डोळ्यात माझ्या
मिलनाचे स्वप्न का होते?

-
मंदार हिंगणे
०४-०६-०९

!! ती तूझी माझी प्रीत ग !!

छेडीला साज तू
एक नवा आज तू
फ़ुलले प्रेम रुतू
दे मला साथ तू

लाजता तू अशी.
खळ्यात पाडशी ..
घेत जरा मिठीत ग..
श्वासांनी बोल तू ...

ऎक जरा साजणे
आवर तूझे लाजणे
तोडूनी बंध ते
हो मुक्त बेभान तू

होताच स्पर्श तो
शहारले अंग ग
बाहूंचे पाश ते
उधळती रंग ग....

मुक्त बेभान हा
पाऊस सांडतो
थांबण्या तव देहावरी
थेंब थेंब धावतो....

होई फ़ुलांचे अंतर
आपूल्या मिलनात ग
रक्तातून उसळती
तूझी माझी प्रीत ग..

ती तूझी माझी प्रीत ग

----
मंदार हिंगणे
22-05-2009

: शपथांची बेडी :

आज काही केल्या काहीच आठवले नाही,
क्षण एक वाटले..तूला विसरलो तर नाही ?
म्हटलं आठवातून गेलीस ते बरच झाले
अता स्वतास ओळखण्याचे कारण उरले नाही !

आयूष्यभर मी जगण्यापासून दूर राहीलो
तूझ्या सुखासाठी तुझ्यापसून दूर राहीलो
याहून मोठी सजा ती असणार काय ?
शरीर बनून प्राणापासून दुर रहीलो

जेव्हा कधी तुला भेटण्याची वेळ चालून आली,
तू दिल्या शपथांची बेडी आडवी आली
आठवणीत तूझ्या आजही पाणावतात डोळे
प्रत्येक अश्रूत फ़क्त तूच नजर आली.

कदाचीत विसरशील त्या धूंद क्षणांना
पण मला विसरणे तुझ्या प्रारब्धात नाही
झालीच ईच्छा तर कधीही आजमाऊन बघ ;
विसरशील स्वताला पण मला नाही

अशीच सरतील कैक वर्षे ह्या जगराहाटीत
असू आपण वयाच्या त्या अंतीम पडावावरही ;
येईन मी नक्की तेव्हाही जाणून घ्यायला
की तू सुखात तर आहेस की नाही ?

----
मंदार हिंगणे
१२/११/२००८